گفتگوی ما مدیر هنری تئاتر عروسکی هووانس تومانیان روبن بابیان است
عکسهای نیکول پاشینیان در اتاق نمایندگان جناح حاکم مجلس شورای ملی قرار گرفت. ما به یاد داریم که همان نیکول پاشینیان به شدت انتقاد کرد که عکسی از سرژ سرکیسیان در اتاق نمایندگان حزب جمهوریخواه نصب شده است. به نظر شما این همه چیست ، چگونه باید از شر آن خلاص شویم؟
تفکر آزاد و بدون محدودیت واقعاً باید چنین باشد ، نه فقط علیه هیچ دولتی. زیرا هنگامی که شروع به تکرار یک چیز در طی یک دوره زمانی می کنید ، معلوم می شود که در واقع همه آن تماس ها ، همه نارضایتی ها ، همه وعده ها برای فراتر رفتن از آن ، چندان قوی نیستند. این اغلب در تاریخ ما اتفاق می افتد ، زمانی که اصول آزاداندیشی آن شخص به سادگی به ابزاری برای دستیابی به چیزی تبدیل می شود. زیرا اگر یک اصل باشد ، باید درک کرد که یک شخص می تواند نخست وزیر یا رئیس جمهور باشد ، در واقع او فقط یک مقام عالی رتبه و پایان است. اما فکر می کنم برای عبادت مناسب نیست. اگر این یک خواسته صادقانه ، اعتراف به عشق یا اعتراف به احترام است ، نباید انجام شود ، زیرا همان است ، بلافاصله منجر به عواقب منفی می شود.
در هر صورت ، این هیچ ارتباطی با پیشرفت یا ارزشهایی که ما در مورد آنها صحبت می کنیم ، ندارد.
به طور کلی ، آنها می گویند که شیطان در جزئیات است. ممکن است به نظر خوب برسد ، اما باید از آن اجتناب کرد ، زیرا سه سال پیش ، وقتی با هم صحبت می کردیم ، گفتم رد سیستم مهمتر از شخص است. همه اینها در سیستم گنجانده شده است. اگر سیستم را رد می کنید ، اما جلوه های آن را از آن سیستم می گیرید ، به این معنی است که در واقع شما سیستم را رد نکرده اید ، بلکه فرد را رد کرده اید ، تصویر یک نفر با عکس دیگری جایگزین شده است. من یک پیرمرد هستم که در اتحاد جماهیر شوروی زندگی می کنم ، به یاد دارم که چگونه هر دو سال یکبار عکس های دبیران کمیته بین المللی صلیب سرخ را روی دیوارها تغییر می دادیم. من نمی خواهم ما آن راه را برویم. مهمترین نکته در اینجا این است که ما تمرکز زیادی روی افراد داریم. در طول این سه سال ، ما روی آن تمرکز زیادی کرده ایم. ما عمدتا سعی کردیم سیستم را تغییر ندهیم ، بلکه به افراد مراجعه کنیم و آنها را سرزنش کنیم ، گویی فقط افراد مقصر هستند ، نه سیستم. همه اینها از گذشته می آید و گذشته 30 سال گذشته نیست ، بلکه سالهای شوروی سابق است. شامل عناوین افتخاری ، رژه مدال ها و غیره همه اینها از یک سیستم توتالیتر سرچشمه می گیرد ، اینها ویژگی هایی است که هیچ ربطی به دموکراسی واقعی ندارد.
مقامات با افتخار می گویند اگر به عنوان مثال ، افراد کسب و کار نمایشی مدال های زیادی دریافت می کردند ، در سال های اخیر تعداد زیادی مدال دریافت کرده اند.
بله ، این یک واقعیت است اما دشوار به معنای غیرممکن نیست. مدال هایی وجود دارد که دولت با آنها کار شما را ارزیابی می کند ، مسابقات حرفه ای وجود دارد که در آنها شرکت می کنید ، برخی از جوایز را دریافت می کنید ، در سراسر جهان است. و آن بازیگر ارجمند ، بازیگر محبوب ، پزشک محترم ، سازنده محترم ، هنرمند محترم و غیره بوی شوروی می دهد. راهی وجود ندارد که بتوانیم از آن فراتر برویم. از این گذشته ، تنها با برافراشتن پرچم ملی شما نیست که ما یک کشور مستقل و دموکراتیک هستیم. او با کنار گذاشتن این نمادهای قدیمی ، می گوید که باید دولتی ساخته شود که بر ارزش های کاملاً جدید بنا شده است. حالا آنها مدال کمتری می دهند ، فردا دیگران می آیند و شروع به دادن بیشتر می کنند. فقط باید آن را حذف کنید و بس ، بخصوص که اعطای عناوین افتخاری حذف شد ، اگر اشتباه نکنم در سال 2013 بازیابی شد. 12 سال در ارمنستان وجود نداشت. به عنوان مدیر تئاتر ، می توانم بگویم که به شدت به فضای اخلاقی تئاترها آسیب رساند. عناوین قدرتمندتر از دستاوردهای فرهنگی شدند.
