کارین مووسیسیان ، رئیس سازمان مردم نهاد “بازگشت به کشاتاق” ، فکر می کند که جوامع منطقه کاشاتاق در نهایت از ارامنه خالی می شوند ، زیرا هیچ سیاست دولتی وجود ندارد و وضعیت جوامعی که پس از جنگ به آذربایجان منتقل نشده اند وجود ندارد. روشن شد
لازم به ذکر است که پس از جنگ جوامع بردزور ، سوس و آگاونو تحت کنترل ارامنه باقی ماندند. با این حال ، به طور خاص ، ساکنان بردزور اجازه بازگشت به شهر را ندارند ، تعداد کمی از خانواده ها در حال حاضر در آنجا زندگی می کنند.
“صلح بانان روسی فقط جاده را کنترل می کنند و شهر کاملاً از کنترل خارج شده است. ساکنان اجازه ندارند با ماشین به خانه های خود بروند ، حتی تا همین اواخر جاده های فرعی توسط روس ها به طور کامل بسته شده بود. آنها می گویند اگر می خواهید به خانه بروید ، بروید ، اما ما برای امنیت شما پاسخ نمی دهیم. تعداد محدودی از مردم در شهر باقی مانده اند ، ساختارهای ایالت کاملاً منحل شده است: مدرسه ، مهد کودک ، بیمارستان ، پلیس ، امنیت. به عبارت دیگر ، به نظرم می رسد که در هر صورت آنها اجازه نمی دهند ارمنی ها در آن شهر زندگی کنند. او به Lragir.am گفت: “من نمی دانم مذاکرات در جریان است یا خیر ، اما حداقل امروز هیچ کس نمی تواند امنیت ساکنان بردزور را تأمین کند.”
به گفته کارین مووسیسیان ، اگر دولت مردم را برای زندگی در آنجا فراهم نکند ، این تصویر به دست می آید. “تقریباً خانه های همه در آنجا غارت شده است ، آنها نه بعد از جنگ ، بلکه در طول جنگ توسط خود ارامنه به غارت رفتند. اگر مردم می روند ، حداقل باید مشکل مسکن خود را حل کنند. وی افزود: “اگر امروز هیچ ساختار دولتی این وظیفه را بر عهده نمی گیرد ، چگونه مردم می توانند به آنجا بروند؟”
به گفته کارین مووسیسیان ، هنگامی که سند در 9 نوامبر امضا شد ، مشخص شد که بردزور به آذربایجان منتقل نمی شود ، بسیاری از خانواده ها تمایل به بازگشت را نشان دادند ، “اما آنها گفتند که لازم نیست”. وی افزود که اخیراً مردم کاشاتاق با آراییک هارثونیان رئیس جمهور ارسخاقه دیدار کردند و از او پرسیدند که وضعیت بردزور ، سوسی و آقاونو چگونه خواهد بود. آرایک هارثونیان پاسخی نامشخص به آنها داد. اگرچه تقریباً یک سال گذشته است ، اما به گفته کارین مووسیان ، بسیاری از خانواده ها امروز مایل به بازگشت به بردزور هستند ، اما موضوع امنیت باز است. نسبتاً تعداد زیادی خانواده در جامعه آقاونو زندگی می کنند ، اما او متوجه می شود که امنیت در آنجا نیز تأمین نشده است. به گفته کارین مووسیسیان ، تنها چند خانواده در جامعه سوس زندگی می کنند.
“ما 30 سال بعد با این واقعیت روبرو شدیم و دولت حتی ما را به خانه های ما فرا نمی خواند. باید سیاست دولتی مشخصی وجود داشته باشد. اگر آن سیاست وجود نداشته باشد ، ما می فهمیم که ما قدرتی نداریم که به ما می گوید بیایید اینجا. وی گفت: “هیچ فرد عاقلی فرزند خود را به جایی نمی برد که مساله امنیت حل نشده باشد.”
بر اساس داده های رسمی ، 10 هزار نفر ، حدود 3000 خانواده ، در جریان جنگ 44 روزه از کاشان آواره شدند. آنها در حال حاضر در شهرک های مختلف ارمنستان زندگی می کنند. “سازمان غیردولتی ما بلافاصله پس از جنگ تأسیس شد ، هنگامی که موضوع بردزور ، آقاونو و سوسی در این وضعیت نبود ، ما فکر می کردیم فرصتی برای زندگی در آن جوامع وجود خواهد داشت. در هر صورت ، همه ما باید انتظار بازگشت داشته باشیم ، اگر نه اکنون ، سپس نسل بعد از ما. ما اسکان داده شده ایم ، اما افرادی که در آنجا متولد شده اند دارای دو یا سه نسل فرزند هستند. مووسیسیان افزود: “آن جوانان باید فردا تقاضای بازگشت به زادگاه خود را داشته باشند.”
کارین مووسیسیان تصور می کند که اگر طرف روسی بخواهد ، سه جامعه فوق در خانواده های ارمنی ساکن خواهند بود. از سوی دیگر ، دولتهای ارسنیک و ارمنستان باید در این راستا کار کنند. “معلوم می شود که ما خودمان تصمیمات واقعی نمی گیریم ، امروز ما آنقدر ضعیف هستیم که به آنها نگاه می کنیم ، خواه آذربایجان باشد یا روسیه. نمی توانم بگویم چه مشکلی در حال حل شدن است ، اما حداقل اخراج ارمنیان از آن جوامع قبلاً اتفاق افتاده است. به نظر من افرادی که آنجا هستند ، انشاءالله اشتباه خواهند کرد ، اما دیر یا زود به ارمنستان خواهند آمد. “
