گفتگوی Lragir.am مدافع سابق حقوق بشر RA ، لاریسا آلاوردیان ، فعال حقوق بشر است
خانم آلاوردیان ، در زمینه وضعیت جاده گوریس-کاپان ، مقامات ارمنی می گویند که نقشه های دوره اتحاد جماهیر شوروی به عنوان مبنایی برای تعیین مرزها استفاده می شود. چرا ارمنستان از این نقشه ها به عنوان پایه استفاده می کند ، حتی اگر آذربایجان مرزهای خود را به رسمیت نشناخته باشد؟
بله ، مرزهایی که آذربایجان خود را در آن می بیند بسیار وسیع تر است ، و در این مرزها ارمنستان تنها یک مثلث با نصف دهانه است. آنچه در جاده گوریس-کاپان اتفاق افتاد نه تحریک آمیز است و نه حادثه ، این بخشی از برنامه ای است که در سال 1918 ساخته شد. و فکر نمی کنم مقامات فعلی ارمنستان این را درک نکنند. کار آنها این است که وانمود کنند که نمی فهمند. این تقصیر آنهاست که طرفداران آنها به آنها اعتقاد دارند. اما در اینجا یک مشکل باقی می ماند: ما کشور را با چنین نگرشی از دست می دهیم. و در اینجا این راز وجود دارد که دولت RA تصور می کند هیچ چیز خارق العاده ای وجود ندارد ، این یک حادثه است ، این یک تحریک است. بسیاری می گویند که مقامات بدبین هستند ، آنها نمی فهمند. من می خواهم در این مورد از مقامات “محافظت” کنم ، آنها نه اپیکال هستند و نه غیرقابل درک ، آنها به خوبی درک می کنند که چه کار می کنند. با توجه به نتایج ، آنها برنامه های تاکتیکی-استراتژیک ترکیه-آذربایجان را اجرا می کنند. و البته ، در اینجا ارزش انتظار برای پاسخ یا پاسخ کافی را ندارد. من می خواهم تأکید کنم که ما یک استثنا داریم ، این کار یک مدافع در سطح بالا ، مداوم و حرفه ای است. و من باید از کار انجام شده توسط نماینده RA در ECHR استقبال کنم. اما ما نمی توانیم فکر کنیم که این کافی است تا بتوانیم در برابر این حمله سازمان یافته مقاومت کنیم. و این وضعیتی 10 سال پیش نیست ، اما حمله ، تجاوزگری ، که از 27 سپتامبر 2020 آغاز شد ، همچنان ادامه دارد.
ارمنستان چه فرصت هایی برای درخواست موارد بین المللی در زمینه مرزبندی دارد؟
ما اتحاد جماهیر شوروی را رد نمی کنیم ، اما این واقعیت را رد می کنیم که مرزهای اداری در یک ایالت را می توان با مرزهای کشورهای مستقل ، بدون سطح مقدماتی بالا ، بارها کار یک کمیسیون در سطح سازمان ملل متحد ، بدون خروج از آن مشخص کرد. مرزها ، که در بیانیه بدنام سه جانبه 9 نوامبر نوشته شده است. مقامات فعلی بار دیگر با گفتن اینکه ما برای مرزبندی آماده هستیم ، مردم را گمراه می کنند. باید بگویم که آنها اولین کسانی هستند که فهمیدند فقط آماده اطاعت از برنامه های ترک و آذربایجان هستند.
ما باید این موضوع را مطرح کنیم که در مسئله مرزبندی و مرزبندی در شورای امنیت سازمان ملل متحد به چه نکاتی باید هدایت شویم. یعنی طبق سند 9 نوامبر 1924 ، 1918 یا 1994؟ این سوال باید مطرح شود ، موضوع تشکیل کمیسیون باید مطرح شود. من تکرار می کنم ، اگر ما چیزی نمی خواهیم ، چنین چیزی در حقوق و رویه بین المللی وجود دارد که به ما اجازه می دهد تا آخرین راه حل ، براساس آخرین موافقت نامه ها یا اعلامیه های امضا شده یا امضا شده در زمان بندی هدایت شویم. این بدان معناست که حتی اگر بیانیه 9 نوامبر به عنوان مبنایی در نظر گرفته شود ، جمهوری آذربایجان باید تمام نیروهای خود را نه تنها از مرزهای ارمنستان ، بلکه از دو منطقه ارساخا نیز خارج کند. این موضوع نه توسط ارمنستان تدوین شده و نه مطرح شده است. من نمی فهمم چگونه می توان روابط بین المللی را به این طریق ایجاد کرد.
ما باید روشن کنیم: یا مردم ، من باید از یک کلمه بد استفاده کنم ، رای دهندگان باید بفهمند که این مقامات کشور را به کجا هدایت می کنند ، می توانند از آن جلوگیری کنند ، یا این مقامات باید مطابق منافع ملی ارمنستان عمل کنند. در غیر این صورت ، مردم باید موضوع تغییر قدرت را به شدت مطرح کنند. اگر این مقامات را انتخاب کرده اید ، باید درک کنید که آنها موظفند به نفع منافع ملی جمهوری ارمنستان عمل کنند. اگر آنها می خواهند به من ثابت کنند که کل رای دهندگان با چنین تحولاتی موافق هستند ، باید این سال را مطرح کنیم که چه کسانی بر چنین فرایندهایی حکومت می کنند و آنها را هدایت می کنند؟ و می توان آن را به عنوان امنیت دولتی واضح ، جنایت علیه نظم قانون اساسی توصیف کرد. این افراد باید هر از گاهی مورد بازخواست قرار گیرند.
بگذارید برای شما مثالی بزنم: اگر همسایه کسی وارد سرزمینش شود ، چه خواهد کرد؟ حال ، چگونه است که هر یک از ما برای سرزمین خود در نزدیکی خانه خود می جنگیم و در این صورت رای دهندگان نمی فهمند که ما یک کشور را از دست می دهیم؟ من فکر می کنم یک مسیر سیاسی به وضوح در اینجا وجود دارد که کاملاً علیه RA ، مردم آن و امنیت ملی است.
