گغام سیمونیان، حقوقدان، قانون اساسی در گفتگو با Lragir.am در مورد تصمیم دیوان بین المللی دادگستری سازمان ملل متحد در مورد کریدور بردزور صحبت کرد. علی اف با بیان اینکه آماده تنظیم روابط با ارمنستان هستند، تاکید شد در صورت باز شدن این کریدور، پست های بازرسی آذربایجان با دستگاه ایکس ری نصب شود. به عبارت دیگر، همه اینها ثابت می کند که اگر حکم در یک بازه زمانی مشخص اجرا شود، اگر پیش شرط ها برآورده شود، کریدور باز می شود، سپس جمهوری ارمنستان از حقوق خود در قبال آرتساخ چشم پوشی می کند.
لازم به ذکر است که دیوان بین المللی دادگستری سازمان ملل متحد در 22 فوریه تصمیمات خود را در خصوص اعمال تدابیر موقت ارمنستان و آذربایجان در چارچوب کنوانسیون بین المللی رفع تمامی اشکال تبعیض نژادی منتشر کرد. دادگاه با درخواست ارمنستان برای اقدام موقت موافقت کرد و آذربایجان را که در انتظار تصمیم نهایی در پرونده ارمنستان علیه آذربایجان بود، موظف کرد که تمام اقدامات را برای تضمین حرکت بدون وقفه شهروندان، وسایل نقلیه و محموله ها در هر دو جهت از طریق کریدور لاچین انجام دهد.
به گفته گغام سیمونیان، ادعای ارائه شده از سوی ارمنستان به دادگاه سازمان ملل یک شکست استراتژیک است. من همچنان بر این عقیده هستم که این یک شکست استراتژیک است. در صورت اجرای اقدام موقت اعمال شده در چارچوب این ادعا، ارمنستان به طور رسمی آرتساخ را به عنوان بخشی از آذربایجان به رسمیت می شناسد. نمونه ای از آن وجود دارد: برای عبور از کیلومتر 21 جاده گوریس – کاپان، باربرها باید از پاسگاه آذربایجان عبور کرده و به آذربایجانی ها عوارض گمرکی بپردازند. با همین منطق، این همان کریدور بردزور است، زیرا بر اساس سند 9 نوامبر، توسعه منطق کریدور به جایی می‌رسد که آذربایجان کنترل آن کریدور را اعمال می‌کند. تحت عنوان کریدور فراسرزمینی، این در واقع به رسمیت شناختن صلاحیت آذربایجان است. اگر فرض کنیم که طبق سند 9 نوامبر این یک کریدور فراسرزمینی است، عملیات آن باید توسط نیروهای به اصطلاح حافظ صلح روسی تضمین می شد. اما می بینیم که کنترل کریدور فراسرزمینی در واقع توسط آذربایجانی ها همراه با روس ها انجام می شود. به عبارت دیگر، معلوم می شود که اگر تا امروز آذربایجان حقوق ثابتی بر آن جاده نداشت، امروز آذربایجان از قبل حق تسلط بر آن سرزمین را به دست آورده است. بنابراین با ایجاد تسلط بر آن سرزمین، عنوان خود را بر آن قلمرو نیز تثبیت می کند. و همه اینها به این واقعیت منجر می شود که آرتساخ در واقع در حال گتویی شدن است و به عنوان منطقه ای که ارمنی ها در آن زندگی می کنند، بخشی از آذربایجان باقی می ماند.”
به گفته گغام سیمونیان، اگر دولت ملی داشتیم، می توانستیم راه حل دیگری داشته باشیم. با این حال، ما یک دولت ملی نداریم، جمهوری ارمنستان بیش از 100 سال است که اشغال شده است و دولت‌های متوالی نمی‌توانستند به گونه‌ای متفاوت از آنچه که عمل می‌کردند یا عمل می‌کنند، عمل کنند. به عبارت دیگر دولت ارمنستان هر روز به هر نحوی از حقوق ارمنستان چشم پوشی می کند و عنوان خود را به اراضی ارمنستان به آذربایجان منتقل می کند.
