من می خواهم که نمایندگان مطبوعات آلمان بدانند که آذربایجان حدود 30 سال است که در اشغال ارمنیان است. دو سال و نیم پیش، در نتیجه جنگ میهنی، ما حیثیت، تمامیت ارضی و حقوق خود را در میدان جنگ احیا کردیم، ارمنستان را شکست دادیم و آن را مجبور به ترک سرزمین هایمان کردیم. به این ترتیب ارمنستان که به مدت 28 سال به 4 قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد عمل نکرد، تنها در 44 روز باید با شکست خود کنار می آمد. صدراعظم شولز در برلین.
وی خاطرنشان کرد: در جنگ 44 روزه میهنی ثابت کردیم که قره باغ آذربایجان است. اکنون زمان صلح است. ما به ارمنستان پیشنهاد صلح دادیم، پیشنهاد صلح بر اساس 5 اصل را دادیم. امیدوارم ارمنستان این فرصت را از دست ندهد.»
قبل از سخنرانی علی اف، پاشینیان یک کنفرانس مطبوعاتی در ایروان برگزار کرد و طی آن، همانطور که روز قبل فرض کردیم، او بار دیگر وفاداری خود را به تعهدات نمایندگی خود تأیید کرد. او به مدت 4.5 ساعت، «پیروزی»، قدرت نظامی، برتری جمعیتی و بودجه باکو را ستود و تمام حقوق ممکن و غیرممکن ارمنیان را رد کرد (جزئیات: اینجا). و به عنوان جمع بندی همه اینها اعلام کرد که هر چقدر با خواسته های باکو مخالف باشیم، ضرر کرده ایم و باید آنها را بپذیریم.
شکی نیست که پاشینیان به درخواست علی اف کنفرانس مطبوعاتی را برگزار کرد و باید قبل از دیدار علی اف با شولتز برگزار می شد. در غیر این صورت، چه کسی نیکول را مجبور به کنفرانس مطبوعاتی کرد، چه کسی این چیزهای زشت را از زبانش بیرون می‌کشید و آن هم 4.5 ساعت با تمام جزئیات. چه کسی مجبور شد یکی یکی فهرست کند که علی اف بزرگ او را از آن ممنوع کرده است؟
علی اف وظیفه داشت ادعای شولتز در مورد وضعیت آرتساخ و حق تعیین سرنوشت در کنفرانس مطبوعاتی با پاشینیان را خنثی کند. ببینید آقای صدراعظم، خود پاشینیان حق تعیین سرنوشت آرتساخ را رد می کند. پس از آن، از قبل می شد دهان متعفن خود را باز کرد و با زیر پا گذاشتن اخلاق سیاسی، دیپلماتیک و غیره، در واقع اعلام کرد که ارامنه «بی آبرو» هستند و ارامنه از این پس باید در چنین شرایطی باشند. نیکول 4.5 ساعت همین حرف را می زد.
