دیروز صد و دومین سالگرد معاهده غیرقانونی روسیه و ترکیه بود، چند ماه پس از آن تصمیم کوبورو بلشویکی مبنی بر بیگانگی آرتساخ از ارمنستان صادر شد.
به نظر می رسد این معاهده به اصطلاح 102 ساله و تصمیم استالینیستی نباید ربطی به وقایع امروز داشته باشد و بنابراین صحبت در مورد آن فایده ای ندارد. به هر حال، این چنین نیست. حالا دلیل آن را خواهید فهمید.
امروز از محتوای سیاسی یا حقوقی به اصطلاح توافق صحبت نمی کنم، بیشتر از آسیب روحی و ادراکی این پیمان بر مردم صحبت می کنم.
1921 معاهده 16 مارس مسکو و تصمیم استالینیستی ناشی از آن، علامت قرمز درهم شکستن هویت و حیثیت ارامنه، بردگی روانی و نابودی سیاسی مرد ارمنی بود.
1921 ما امروز پیامدهای سیاسی-حقوقی و روانی معاهده و تصمیم استالینیستی ناشی از آن را با برداشت های فلج سیاسی خود و از دست دادن ذهنیت دولت-ملت بر خود احساس می کنیم.
چرا؟
در سال 1994 ما آرتساخ را که بخشی جدایی ناپذیر از جمهوری ارمنستان است، آزاد کردیم. اما بر اساس تصمیم استالینیستی ناشی از پیمان مسکو روسیه و ترکیه که بر اساس آن آرتساخ بخشی از آذربایجان است، این واقعیت غیرقانونی را پذیرفتیم. ما به جای پذیرش میراث حقوقی و سیاسی جمهوری اول ارمنستان، بسته اسناد غیرقانونی لنین آتاتورک و استالین را پذیرفتیم، آرتساخ را از ارمنستان جدا کردیم، جعلی مستقل آرتساخ را پذیرفتیم، بنابراین عملاً آرتساخ آزاد شده را به عنوان بخشی از آن به رسمیت شناختیم. آذربایجان و به رسمیت شناختن دوفاکتو مرزهای غیرقانونی شوروی ارمنستان. در نتیجه همه اینها، در سال 2020 ما آرتساخ را از دست دادیم.
این نمایش ضد دولتی حتی پس از جنگ 44 روزه نیز ادامه دارد. ما متوجه نیستیم که مسئله آرتساخ به طور جداگانه وجود ندارد، یک مسئله ارمنی وجود دارد که حل آن نیز بخشی از مسئله آرتساخ است. مسئله آرتساخ تنها در چارچوب تمامیت ارضی جمهوری ارمنستان قابل حل است.
با جمع بندی اندیشه فوق، باید اشاره کنم که در سال 1921م آن پیمان 16 مارس مسکو و تصمیم استالینیستی ناشی از آن، آرتساخ و بسیاری از مناطق ارمنی دیگر را در آگاهی ما از ما بیگانه کرد و آگاهی ما را تا به امروز اسیر روح و متن آن پیمان غیرقانونی کرد.
آسیب روانی دیگری که از پیمان لنین و کمال نیز باقی مانده، جهان بینی عینی ارامنه است. دگم های به جا مانده از تاریخ نگاری دروغین شوروی و به عبارت دقیق تر، ندیدن بدیلی برای روس ها و ترک ها در جهان، که از آن عبارت شرورانه ای که همه ما می شناسیم، می آید: «اگر روسی نباشد، ترک خواهد شد. ما را بخور» و همچنین ادعاهای دروغینی مانند «اگر ارتش سرخ وارد ارمنستان نمی شد و آنگاه لنین با کمال قرارداد امضا نمی کرد، سرانجام ترک ها ما را می کشتند»، فراموش کردن یا بهتر است بگوییم جعل تاریخ و صحبت از این واقعیت نیست که روس ها بودند که ترک ها را مسلح کردند و با هم حمله و تجزیه ارمنستان را طراحی کردند.
تغییر نظم جهانی با تهاجم 44 روزه روسیه و ترکیه به منطقه ما و سپس با تجاوز روسیه به اوکراین آغاز شد. آنچه در سال 91 ناتمام مانده بود امروز در حال تکمیل است. امپراتوری روسیه در نهایت منطقه را ترک می کند و معاهدات غیرقانونی و ضد ارمنی خود را با خود می برد.
در طی فروپاشی نظم جهانی قدیم و ساختن نظم جدید، جاده‌هایی که بخش‌های مختلف جهان را به هم متصل می‌کنند ساخته می‌شوند، مرزها تغییر می‌کنند و دنیای نوآور گسترش می‌یابد.
هموطنان عزیز، ما ارمنیان چگونه خود را در دنیای جدید قرار خواهیم داد، آیا به یک رعیت حاکمیتی بدیع تبدیل خواهیم شد یا در مقام شیء عقب مانده باقی خواهیم ماند؟ آیا قرار است روحیه و رویاهای نژدهیان و آرام مانوکیان را توجیه کنیم یا در به اصطلاح کوچاریان-پاشینیان ناگزیده جمهوری سوم باقی بمانیم؟ و بالاخره آیا در چارچوب های قانونی و سیاسی غیرقانونی پیمان «لنین-کمال» باقی می مانیم یا بال های خود را باز می کنیم، متحدان واقعی خواهیم داشت و پاسپورت دولتی واقعی جمهوری ارمنستان را که وودرو ویلسون برای ما گذاشته به یاد می آوریم. ، بیست و هشتمین رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا؟
فقط ملتی که ذهنیت خود را نشان می دهد می تواند یک کشور مستقل و متحدان قابل اعتماد داشته باشد. تنها افرادی که از خود دفاع می کنند می توانند مسلح شوند و از آنها حمایت نظامی-سیاسی شود.
به زودی، ما بالاخره آن سند غیرقانونی شوم را پاره خواهیم کرد و آن صفحه شرم آور بردگی تاریخ را خواهیم بست و بازگشت عزتمندانه دولت مستقل ارمنستان و مردم ارمنی را آغاز خواهیم کرد.
برای خلع اشغال جمهوری ارمنستان آماده شوید. برای مقاومت آماده شوید.
سامول آسلیکیان. عضو قطب ملی-دمکراتیک
